Vorige week ben ik voor het eerst in mijn carrière weggelopen uit een lezing.  Ik vond het tot nog toe niet getuigen van respect als men dit deed en ben dus gebleven tot de pauze.  Mij afvragend of die mensen weten hoe weinig tijd ik heb, hoe weinig tijd iedereen heeft tegenwoordig, om een lezing bij te wonen die niet gaat over het onderwerp dat werd aangekondigd.  Of tenminste het onderwerp dat als kapstok diende voor iets totaal anders (reclame vooral).  Geef toe als je naar een lezing gaat over onze toekomst in de verdere digitalisering en wat dit in zal houden, wil je niets horen over bedrijven waarvan zijn leiders zich schuldig maken aan een leiderschapsstijl uit de jaren 1980.  Gegeven door consultants die nooit op de vloer stonden.  Niet in de modder.

De vlag die de lading niet dekt.  Het is niet nieuw.  Het is zodanig ingeburgerd dat de meeste mensen het al niet meer erg vinden.  Net zoals ‘koninginnenhapje’ het mooie woord is voor een keidroog bladerdeeg ‘potje’ waar lauwe kippensaus met champignons wordt overgegoten.  Je kunt niet anders dan ontgoocheld zijn de eerste keer je dit kiest.  Tenzij je smaak al zodanig afgestompt is dat het je allemaal gelijk is.  Erger wordt het wanneer mensen met aanzien dat ‘koninginnenhapje’ brengen als is het nouvelle cuisine.  Neem nu Sergio die Grololo in z’n wijnarrangement steekt in de pure-C in Cadzand.  Onze Hollandse collega’s een paar tafels verder, konden het wel smaken.  Zeker met hetgeen ze al op hadden.  Mijn gast, toevallig een wijnkenner, voelde zich in mijn plaats bedrogen.  ‘Grololo is vatspoeling’, wist hij nog. 

En daar gaat het om.  De vlag die de lading dekt of niet heeft alles te maken met al of niet respect, ontgoocheling en bedrogen voelen.  En een klant wil zich gerespecteerd voelen, niet ontgoocheld zijn en al zeker niet bedrogen worden of het gevoel hebben van. 

Ik heb de laatste tijd heel wat sollicitanten gezien die ander werk zoeken omdat hen niet werd gegeven wat werd beloofd of omdat de job totaal iets anders was dan voorgesteld, of omdat de sfeer in het bedrijf niet deze is die werd voorgespiegeld.  Even goed als men mensen moet laten gaan omdat ze zichzelf veel beter hadden voorgesteld, tijdens de sollicitatie, dan ze zich in werkelijkheid gedragen op de werkvloer.  Tegenwoordig blijken dan heel wat mensen dit een probleem vinden.  Maar beterschap blijft nog op zich wachten.

Neem nu de Amerikaanse verkiezingen.  Of autobouwers die claimen de laagste CO2 uitstoot te hebben.  Of organisaties die beweren dat ze groen zijn.  Of ethisch.  Of sociaal.  Of correct.  Of er zijn om uw belangen te verdedigen.  Of beter nog, uw geld…

De vlag hoeft de lading niet meer te dekken.  Daarbij vergetend dat we allemaal klant én leverancier van elkaar zijn. 

De vlag die de lading niet dekt…dat is toch een beetje hetzelfde als liegen.

Niet liegen.  Is dat niet één van de eerste dingen die we onze kinderen leren?  Tenzij ik verkeerd ben natuurlijk en er een verouderde stijl van opvoeden op nahoud.   En toch…

Wanneer de vlag de lading dekt dan zijn er alleen winnaars.  Geen verliezers.  Belangrijk om weten wanneer je met mensen werkt en/of voor mensen werkt.  Belangrijk in een klant leverancier relatie. Belangrijk in alle aspecten van het leven trouwens. 

De Sint die straks komt zal opgetogen zijn: Dit jaar zijn er geen stoute kindertjes.

Tenzij hij weer aan de Grololo gezeten heeft natuurlijk, de Goedheiligman.  ‘Hoe waa-aa-ien de wimpels al heen en al weer.’