VUCA, Bob Marley, Ronald Mc Donald en elkaar eens goed vastpakken

Dinsdag was een speciale dag. Het begon met Bob Marley. Ik hoorde op Classics 21 dat hij, ooit in een maand mei, vader werd van 3 kinderen. En neen het was geen drieling. Sacré Bobe, wisten ze nog bij Classics 21. Bob Marley zou in totaal 20 kinderen hebben gehad waarvan 10 officieel. Je zult maar één van zijn vrouwen geweest zijn. Een wereldverbeteraar die zot was van voetbal, politiek en wiet. Ik vermoed dat de vrouwen van Bob Marley moeten gesnapt hebben wat VUCA betekent. Volatiel, onzeker, complex en op meerdere manier te duiden. Zeker dat Bob zijn ijverig gedrag op meerdere manieren wist te duiden. Het getuigt van intelligentie ook, maar het moet toch wel heel complex geweest zijn voor de man. Natuurlijk dat hij dan liedjes maakt als ‘No woman no cry’. Voor zijn madammen moet het vooral volatiel en onzeker geweest zijn.
Je ziet VUCA is dus van alle tijden en dus ook, net als de tijd, relatief.
En dat mocht ik dan weer gisteravond ondervinden in Nazateth, waar de vzw Ronald Mc Donald een fantastisch benefiet, georganiseerd door de immer sympathieke en stralende Katia De Greve, voor hun eerste Ronald McDonald huis in UZ Brussel te Jette. Een heel aantal toppers kwam daar spreken over wat de toekomst ons brengt. Peter Hinssen, trendwatcher Herman Konings, professor retail Vlerick Gino Van Ossel en Psychiater Dirk De Wachter.
De eerste drie gaven ons ondernemers een spervuur van wat er op ons afkomt op vlak van artificiële intelligentie en nieuwe businessmodellen. Met de boodschap….jah wat was hun boodschap eigenlijk. De meesten van hen adviseren grote multinationals die personeel én budgetten hebben om ‘de wereld te verbeteren’ (als dat ‘verbeteren’ het koopgedrag maar aanwakkert). Op zo’n momenten bekruipt me altijd een bepaald gevoel. Dat gevoel dat ik had toen we bij onze priester in het dorp onze kerkdienst voor ons huwelijk gingen reserveren. De man had ons een portotje geschonken en begon ietwat aarzelend datums te zoeken wanneer de volgende verlovingscursus doorging. Ik herinner me mijn reactie nog: ‘beste Benidict, waarom schenk je jezelf niet nog een portotje in, want ik betwijfel of u of een collega van uw status mij kan vertellen hoe ik het huwelijk moet consumeren. En laat ons dan misschien in vrede heengaan’. Wat ook gebeurde…na die laatste porto.
Maar na het heel goed ge(s)maakte geweld van de drie topperformers en hun fantastische presentaties kwam daar Dirk De Wachter, die zijn laptop niet open kreeg of hij had er geen zin in. Dirk begon, bij een slecht gemaakte powerpoint (bewust) rustig als een soort Nick Cave, slechte zaadjes te strooien over het geweld dat hem voorafgegaan was. ‘Allemaal leuk om dergelijke zaken te bespreken voor een publiek van topondernemers. Makkelijk. Jullie zitten nu eenmaal vooraan op de speedboot die elke dag sneller en sneller gaat.

 

Ik zit in de reddingboten die achter de speedboot, mensen die er af vallen, moet redden. Nooit is er meer welstand geweest maar ik heb meer en meer werk. Meer en meer mensen betalen om met mij te komen praten omdat ze niemand anders meer hebben om mee te praten.’ Schrijnend alarmerend vond Dirk het. Ik ook. Ik stel me de vraag ook al jaren wat we gaan doen met de mensen die niet digitaal omschoolbaar zijn. Los van het feit dat ‘met elkaar kunnen praten’ een vergeten praktijk wordt. En ondertussen raast het circus verder en vallen meer en meer mensen uit d boot. ‘Het sociaal weefsel gaat naar de knoppen.’
En Dirk vervolgde rustig zijn foute powerpoint met een aantal stellingen en statements. Hij had het niet over wat op ons afkomt maar vooral over waar we nu al volop mee geconfronteerd worden.
Helemaal op het einde van zijn fantastisch betoog hield hij een pleidooi. Een pleidooi voor meer menselijk contact. ‘We moeten elkaar weer meer vastpakken. Meer omhelzen’ Fantastisch toch. Volgende week is het Kerst en zijn er feesten. Meer dan anders gaan we elkaar terug eens vastpakken en elkaar het beste wensen. Ik wil samen met Dirk hopen dat we dit na de feesten en de jaarwisseling met z’n allen weer wat meer gaan doen. En dat we het mogen menen. Hopend dat er weer niemand is die het zal beginnen hypen of er een soort ice-bucket challenge van maakt. Hopend dat het elkaar vastpakken geen nieuwe groene of duurzame commerciële windowdresser wordt om klanten te doen kopen.
Beste mensen, Dirk De Wachter schetste een aantal waarden die we in ons gezin al jaren hanteren. Tot mijn vreugde zijn het deze waarden die Dirk stelt die de wereld nodig heeft. Dirk is mijn nieuwe held. En hij heeft ook meer weg van Nick Cave dan van Bob Marley. Een hoger profetisch gehalte dan een VUCA gehalte dus.
Dinsdag was een schone dag.
Zalige kerst, leuke feesten en een zeer voorspoedig 2019 allemaal!! Geniet van elkaar! En pak elkaar maar ne keer goed vast.
Genegen groeten
Sam

Over de auteur: Sam Furnier

2 comments to “VUCA, Bob Marley, Ronald Mc Donald en elkaar eens goed vastpakken”

U kuntplaats een reactie of Trackback dit bericht.
  1. Katia - dec 23, 2018 Beantwoorden

    Beste Sam, Eva, wat een mooi bericht . Een bericht recht uit het hart. Zó wil ik leven, zó wil ik zijn … gewoon … mijn authentieke zelf en ja mensen … onze ouders die het moeilijk zullen hebben, maar ook onze stakeholders sponsors en mijn vele vrijwilligers, vastpakken eens goed vastpakken en hen duidelijk maken dat ze er gewoon mogen ” zijn ” . Een ” De Wacherke doen ” noem ik het nu al. Dank dat jullie aanwezig waren, fantastische mensen met jullie hart op de juiste plek. Veel succes en warme momenten dat is wat ik jullie in 2019 wens ! Van harte Katia

  2. Veerle - dec 24, 2018 Beantwoorden

    Hallo Sam,
    Dan hebben we mekaar daar gemist ? … Was inderdaad een zeer boeiende avond voor een prachtig initiatief. Kon Dhr. De Wachter al waarderen, maar nu ben ik helemaal fan 😉
    gr,
    Veerle

Plaats een Reactie

Uw e-mailadres zal niet worden gepubliceerd.E-mailadres is verplicht

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.