De vakbond vs Spotify
Vorige week hoorde ik alweer nieuws dat ik graag eens tegenover elkaar zet. Enfin, ik weet niet of wat ik hoorde interessant was maar het zette mij aan het denken. Ten eerste hadden we de vakbonden die, en dat heel snel in het nieuwe jaar, hun oude vijand gevonden hadden. Het lijkt wel een sprookje waar oude stammen die niet echt in vrede maar ook niet echt in onmin naast elkaar leven, heel erg hard gaan samen werken als de vuurspuwende draak gesignaleerd is in het grote donkere woud dicht bij hun dorpen. Of heeft het te maken met de sociale verkiezingen van volgend jaar. Eventjes de vuisten ballen en de borst nat maken helpt altijd. Een vuurspuwende draak hoort daar dan bij natuurlijk.
Het andere nieuws vond ikzelf al veel verontrustender. Want daar schuilt een echte vuurspuwende draak waar zelfs de hardste vakbondsmilitant moet van sidderen en beven en zwetend moet van wakker komen uit zijn nachtmerrie. Spotify had namelijk een artiest geschrapt van zijn lijst, om waarschijnlijk een gegronde reden. Wat betekent dat die artiest niet meer te downloaden valt. En die artiest maar klagen dat hij wel recht heeft op royalty’s. En Spotify, ‘maar natuurlijk beste vriend, maar dat moet je niet op ons verhalen want wij zenden je niet uit.’ In een digitale wereld waar cd’s het vinyl van tegenwoordig zijn en alle zenders en luisteraars digitaal gaan, betekent dat maar één ding. Die gast heeft nog 0 exposure. Maw die artiest is dood.
Wat als Amazon, Alibaba of Bol.com plots beslissen enkel nog de producten die hen de meeste winst opleveren exposure te geven, m.a.w. te koop aan te bieden. Net zoals Colruyt nu een beetje Mars zit te boycotten. Waarschijnlijk om dezelfde reden. Mars zal Colruyt wel overleven maar het zal maar net jouw product zijn waar ze niet de meeste marge uit halen. Het zal maar net jouw product zijn waar niemand het bestaan nog van weet. Wat betekent zoiets dan. Dan mag je met je bedrijf naast die artiest gaan liggen… natuurlijk ergens op een mooie strooiwijde (elk nadeel heeft zijn voordeel).
Met welk een staking los je zo iets op. Er zal tijd zat zijn om paletten in brand te steken als de digitale mastodonten hun zin zullen gaan doen om de groei in aandeelhouderswaarde te verhogen. Het zal in alle geval warmte geven daar aan de poort van de strooiwijde. Maar het zal er vooral ook rustig zijn, heel rustig. De rust van de vele gestorven bedrijven (Meest KMO’s natuurlijk).
Misschien moesten we daar met z’n allen eens het hoofd over buigen. Want pijnlijk als het is, iedereen die wel of niet op de barricaden staat, helpt de digitale slokoppen groter en groter worden. Wij allemaal, in onze rush naar ‘wij hebben toch recht op’. Maar dat is natuurlijk minder tastbaar dan harde centen in je portemonee.
Futureproof worden en blijven wordt de grote opdracht, beste mensen. Bedrijven proberen daar elke dag mee bezig te zijn. Misschien moeten de vakbonden dat ook gaan beseffen en daar beginnen in meedenken, mocht dit al zo niet zijn. Misschien moesten de oude vijanden eens gaan nadenken wat ze samen kunnen doen om de digitale draken, die waarschijnlijk ook geen rechtspersoonlijkheid hebben, want ze zitten in de cloud, op afstand te houden.
Natuurlijk kan mijn blog verkeerd geïnterpreteerd worden, onder de mom van de werkende klasse eronder te houden. Dat kan, maar dit is niet de insteek van mijn schrijven. De insteek van mijn schrijven is samenwerken. Want dat blijft de enige manier om verder te raken. En samenwerken begint altijd bij…communiceren met elkaar.
En met nog één avond te gaan voor de tourné minéral, stel ik voor om samen nog een goei pint te drinken op de nieuwe samenwerking die veel nieuwe inzichten, succes en werkvreugde zal brengen.
Allez tourné géneral!