‘Wij permitteren ons om ongelukkig te zijn, moet je nagaan de arrogantie!’ (Sandro Veronesi, schrijver)

 Het betreft een quote uit Knack magazine van 22 april.

 Ik had deze quote toevallig gelezen ergens een week geleden en vond hem zodanig goed dat ik er moest over bloggen.  Was het niet dat ik vanavond een half uur bezig ben geweest om het juiste magazine terug te vinden.  Van Knack alleen al krijgen we wekelijks 2 tot 4 magazine.  De gewone, de weekend Knack, de Focus Knack en Body Talk.  Dan heb ik het niet over de bijvoegsels in de week-end kranten, de reclamemagazines die we toegestuurd krijgen en de magazines die we echt leuk vinden en eens kopen om te ontspannen.  Allemaal schreeuwen ze om aandacht met kleuren, titels en afbeeldingen die je lokken, aanspreken of shockeren.  Een half uur heeft het me gekost.  Ik had het bijna opgegeven.  Ik wist zeker dat het in de Focus Knack stond.  Mis dus. 

Ergens was ik in de veelte mijn focus verloren.

Ergens in de veelte was ik ongelukkig aan het worden.  Een arrogante zak aan het worden.

En toen plots. ‘Een dagje naar het strand met Sandro Veronesi’ met als titel: ‘Ik ben bang voor wat ik schrijf’. 

Ik geloof hem.  te meer daar op de volgende bladzijde een andere vetgedrukte quote staat: ‘Het enige waardoor we nog in beweging te krijgen zijn, is een serie dramatische of absurde gebeurtenissen van buitenaf die ons dwingen eindelijk eens een keer onze luie reet te verheffen.’

Je hoeft het artikel niet te lezen om al direct het gevoel te hebben dat we met z’n allen serieus wat huiswerk hebben. 

Tjah, ik moet meegeven, als je begint te twijfelen aan je zelf omdat het tegenwoordig moeilijk lijkt mensen echt geëngageerd te krijgen voor iets wat normaal is, zoals samen zorgen voor een goede sfeer en een goed resultaat in wat dan ook dat we dagelijks samen doen, dan geloof ik dat Veronesi tweemaal het antwoord geeft.  Misschien geeft de veelheid aan magazines wel het derde antwoord.  De Focus Knack met name. Misschien dat we met z’n allen de focus wel kwijt zijn.  De focus op wat echt telt.  De focus op wat ons echt gelukkig maakt.  De focus ook op wat daar echt voor nodig is. 

De focus op het echte leven.

Ooit had ik een voorval op een meeting voor techniekers.  Het nieuws dat ze beter opgeleid gingen worden, bracht een reactie die ik niet verwacht had.  Toch niet direct. ‘Dan kunnen we meteen ook opslag vragen, want dan zijn we meer waard’, was de repliek van iemand.  Mijn opmerking erna of ze ooit al gehoord hadden van werkvreugde en kunnen werken met leuke mensen, werd onthaald met blikken alsof ik van een andere planeet was.

In diezelfde Knack staat ook een interview met de CD&V top.  de cover titelt: ‘Wij willen weer de grootste worden’. 

Allemaal in hetzelfde magazine.  Ik word heen en weer geslingerd, net als door een reclameblok dat direct na een dramatische reportage de ether in gestuurd wordt. Waardoor ik alweer de ellende van anderen vergeet en herinnerd wordt aan het feit dat als ik bij de juiste bank leen, ik ook nog eens een verre reis zal kunnen boeken.  Natuurlijk dat ik dan de dag nadien moeite heb om plezier te vinden in werken.  In mijn lunchzak heb ik ook de nodige reisbrochures die ik tijdens de pauze wel doorneem.  Dan kan ik snel beslissen en zélfs nog korting krijgen.

Vroegboekkortingen, ook al zo’n valstrik die onze focus te doen verliezen.  Om na het verlof terug te moeten keren en te constateren dat onze bankrekening ons dan toch weer ongelukkig maakt.  Met de nodige arrogantie als gevolg.

Ik had het over huiswerk.  En laat het me zo stellen: de opdracht van ons huiswerk is deze keer is niet om de grootste te worden.  Laten we eens proberen om de gelukkigste te worden. 

De minst arrogante van de klas, dus. 

Focus kan daarbij helpen.

En nu ga ik vlug de magazines terug stapelen.  Morgen is het papierophaaldag