Vorig jaar schreef ik, enkele weken voor John Van den Brom z’n ontslag kreeg bij FC Anderlecht, onderstaande.

Beperkte houdbaarheid

Ik keek naar het lege papiertje van het koekje dat naast m’n koffie lag. Er stond duidelijk te lezen: minstens houdbaar tot 07/01/2014. We waren nu 20 februari. 20 februari! Ik moet toegeven dat m’n ene wenkbrauw even vertrok.               Ik had het verschil niet gesmaakt. Tegenwoordig zou menig mens moord en brand schreeuwen bij deze vaststelling. Of erger nog, wurgend naar hun keel grijpen, als was het een cyaankalipil die ze juist naar binnen gewerkt hadden.           Toen ik bekomen was en het milde gif met m’n koffie had doorgespoeld, moest ik aan het koekje denken. Het koekje had geluk. Het koekje had zekerheden in z’n leven. Het koekje kende z’n houdbaarheid. En dat van de moment dat het z’n zalig ritselend blinkend jasje had gekregen.

En toen moest ik aan John Van den Brom denken, de trainer van Anderlecht. Hoe zat het met zijn houdbaarheid? Hoe lang zat die nu al op de wip? En ondertussen nog moeten presteren daarbovenop. Bovenop de niet te harden onzekerheid hoe lang Paars-Wit hem nog zou houden. Zou dat een verschil maken op John z’n hartslag tijdens de match? John had één fout gemaakt. Een fout die geen enkel koekje kan maken. Hij had z’n team niet naar de gewenste resultaten geleid.

‘Profit buys freedom’ hoorde ik laatst in een gesprek met een collega ceo. Ik kende het gevoel maar had het nog nooit zo accuraat weten te omschrijven. Alhoewel. Het bedrijf dat ik run staat te koop. Waarschijnlijk zal het overgaan van de ene investeerders groep naar een andere. Investeerders houden namelijk van profit. Als mijn bedrijf niet genoeg profit maakt gaat er geen enkele investeerder z’n handtekening zetten onder de koopakte. Profit buys dus niet alleen freedom maar sells dus ook companies. En als dat dan gebeurt staat de teller opnieuw op nul. En dan vraag ik me af: ‘Wat doet dat met m’n freedom’ Of erger nog: ‘wat doet dat met m’n houdbaarheid als ceo?’ De cyaankali pil kwam even in me op maar met m’n laatste slok koffie spoelde ik deze gedachte weg. Ik stond op, betaalde en dacht nog even: Was ik niet beter een koekje geworden?