De waarden van Mr Incredible

Gisterenavond moest ik lachen aan het stuur toen ik juist de Kennedytunnel uitreed richting Gent. Ik zag een Poolse bestelwagen met lege aanhanger. Waarschijnlijk waren ze op weg naar Vlaanderen om auto’s te kopen. Er speelde op de rij van de passagiers een film op een dvd speler. Toen ik dichterbij kwam merkte ik dat niet Shrek of Die Hard 4 speelde maar een pornofilm.
Ik kwam net van het VKW toekomst congres over waardengedreven ondernemen.
Jan Leyers en Geert Noels, die in het panel zaten, hadden gelijk. Waarden, wat is dat? Als er niet genoeg proviand in de kast zit zijn waarden een luxe. Of zoals Noels vertelde: Waarden zijn een niche. En het klopt. Het VKW dat vanavond een nieuwe naam kreeg, Etion van Ethisch Ondernemen, heeft een 4000 leden. De opkomst van meer dan 600 deelnemers was ook een succes. Maar als je weet hoeveel bedrijven er in Vlaanderen zijn dan blijkt toch dat we in een niche aan het spelen zijn. Maar we zijn er en dat betekent iets. Proficiat trouwens aan Caroline Ven en haar team.
Het klopt. Wanneer Jan Leyers zegt dat ze in Saoedi Arabië vertellen dat waarden een luxe zijn. Als je honger hebt leg je een uitstervende diersoort neer omdat je je gezin voedsel wilt geven. Het lijkt me logisch. Minder logisch zijn de bedrijven die wel een dikke proviand kast hebben en waarden aan hun laars lappen.
Het viel me op tijdens de zomer, bij de kasteelconcerten elke maandag hier in Waregem. Ik ging er heen met de fiets. In de gratis fietsstalling stond een team jobstudenten van Electrabel, de sponsor van het gebeuren. ‘Wilt u dat we ook uw fiets poetsen, meneer. Het is volledig gratis en gesponsord door Electrabel.’ Ik was aangenaam verrast en stemde toe. Na het concert, trouwens van de ex collega van Jan Leyers, Paul Michiels, was mijn verwondering groot toen ik mijn fiets nog steeds even vuil aantrof. Er was wel een zadelbeschermer in de kleuren van Electrabel over getrokken.
Iets beloven wat een mens niet vraagt en er dan volledig je laars aan lappen. In wezen was er finaal voor mij geen verschil. Ik had toen ik thuis vertrok nooit verwacht met een propere fiets naar huis te komen. Maar wat doet het met de reputatie van Electrabel. Zoals we allemaal weten is het ‘onze energie’, zoals hun reclame beweert. Wie gelooft dat nog.
Een ander voorbeeld van bedrijven met een grote proviandkast zijn verzekeringsmaatschappijen. Groot was mijn verrassing toen Baloise, de firma waar ik en mijn vrouw een gewaardborgd inkomen verzekering bij afsloten, ons niet wilde uitkeren. Blijkbaar heeft hun controlearts, iemand die ooit de eed van Hippocrates aflegde, bepaald dat wij leugenaars zijn en dus geen recht hebben op een vergoeding. De controlearts die de waarden van zijn broodheer verpersonaliseert, verstopt achter het beroepsgeheim. Ik was nog meer verrast toen ons verhaal bevestigd werd door een heel aantal mensen die blijkbaar hetzelfde voorhadden. Easy money blijkt nog steeds een waarde te zijn die bij velen primeert, hoe groot de proviandkast ook is. Het doet me denken aan Mr Incredible die zijn acties om de mensen te beschermen tegen het kwade verplicht had moeten stopzetten. Hij ging werken bij een verzekeringsmaatschappij en kreeg het aan de stok met zijn baas omdat hij de klanten wiens polis geweigerd werd, hielp. Te veel klanten rechtmatig uitbetalen zou niet goed zijn voor de cijfers. Het blijkt realiteit. De waardeNloze realiteit.
Grote concerns die de waarden niet ‘beleven’ die ze afficheren op hun website en in hun code of conduct. Wat doet het met een klant? Wat doet het met een werknemer? Wat doet het met een mens? Op het congres werd verteld dat veel mensen zichzelf niet zijn op hun werk. Ze hun waarden niet echt durven tonen. Uit vrees uit de boot te vallen. Terwijl heel wat mensen dezelfde waarden delen. De paradox.
Waarden, het blijft een luxe. Het blijft een niche. De meeste animatiefilms gaan trouwens over waarden.
Verfrissend op het congres was ook Hans Bourlon van Studio 100. Toen hij werd gevraagd of ze waarden gedreven ondernemen en kunnen garanderen dat hun producten niet door kinderen gemaakt worden, antwoordde hij. ‘Wij doen er alles aan om dit te vermijden, maar ik ga hier niet beloven dat dit nooit gebeurt.’ Huh, iemand die toegeeft dat hij niet perfect is. Echt verfrissend. Dat noem ik een integer mens. Het klopt dat wij allemaal tegen kinderarbeid zijn maar wie van ons weet met 100% zekerheid dat onze kleerkast geen stuk bevat gemaakt door een kind. Niemand. En ik geloof ook niet dat we daar wakker van liggen. Al beweren we van wel. Ook onze Polen in hun bestelwagen zal het waarschijnlijk letterlijk worst wezen.
Maar er is hoop vrienden. Veel hoop want uit studies blijkt dat gelukkige mensen meer omzet en winst genereren dan ongelukkige. Geert Noels zou nog durven twijfelen aan de juistheid van deze meting maar ik geloof niet dat je Hans Bourlon daar nog van moet overtuigen.
Laat ons dus, bedrijfsleiders en zaakvoerders, verder hard werken aan het beleven van waarden waar mensen zich goed bij voelen, zodat ook onze mensen beginnen te geloven dat het menens is zodat we dit met z’n allen kunnen uitdragen. De niche mag gerust iets groter worden. Er is nog veel plaats.
Hans Bourlon. Mijn nieuwe superheld. Mijn Mega Mindy. Mijn Mr Incredible.
Jan Leyers en Geert Noels ook trouwens.

Over de auteur: Sam Furnier

Plaats een Reactie

Uw e-mailadres zal niet worden gepubliceerd.E-mailadres is verplicht

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.