Een blog? Wat schrijft een mens daar zoal in? Waarom doet men zoiets? Wat hoopt iemand daar mee te bereiken? Ik moet eerlijk zijn. Op geen van bovenstaande vragen heb ik een sluitend antwoord. Ik heb zelf nog nooit een blog gevolgd. Ik ben dus een blog-leek. En toch. Je mening delen. Je waarheid vertellen. Dat kan mooi zijn. Hopend dat mensen er iets aan hebben. Jah, ik denk dat dat het is. Je hebt iets ontdekt en je wilt dit met mensen delen. In de hoop dat je daarmee de mensen die het lezen, laat delen met je inzichten. Inzichten waar jij zelf een hele tijd over gedaan hebt om ze te ontdekken. Inzichten die je wilt delen om de lezer sneller bepaalde inzichten duidelijk te maken. Met de mogelijkheid dat de lezer dus sneller bepaalde inzichten verwerft dan je zelf deed. Als dat bloggen is dan wil ik wel meedoen. Dat lijkt me een prachtig concept. Mensen slimmer maken dan je zelf bent. Leuk zelfs. Ik wil wel nog volgende meegeven. De inzichten die ik meegeef zijn die van mij. Het is mijn waarheid. Het is daarom niet noodzakelijk de of jouw waarheid. Ik wil deze dan ook niet opdringen. Het betreft louter een aantal lessen die ik leerde en conclusies die ik daaruit trok. Als je zin hebt volg me dan. We gaan samen kijken wat mijn waarheid is rond het leiden van mensen. Rond het inspireren van mensen. Ik ga beginnen met wat ik ooit schreef in m’n logboek. Ik was verbaasd hoe het mogelijk was dat de inzichten die ik als kind meekreeg, waarvan ik dacht dat dit de juiste waren, me verhinderden om een team te bouwen. Ik kwam tot de verbazende ontsteltenis dat een team vormen veel te maken heeft met dingen die niet in mijn woordenboek stonden. Niet in mijn denkkader. Je kunt namelijk niet iedereen plezieren. Je kunt niet iedereen te vriend houden. Je kunt geen ei bakken zonder de schaal te breken. Ik moest voor mezelf een woord in de mond nemen wat ik jaren het lelijkste woord ter wereld had gevonden: Naïef. Naïef, mensen. Het is naïef te denken dat wat je denkt, wie je bent, waar je in gelooft, waar je naar streeft of misschien wel zou willen voor sterven, de enige echte waarheid is. De waarheid. De waarheid, sorry, MIJN waarheid heeft me jaren blind gemaakt. En waarschijnlijk, want ik wil u niet kwetsen in uw waarheid, heeft deze van u dit ook met u gedaan. De waarheid is echter even simpel als ingewikkeld. De waarheid is als een regenboog. Een regenboog is prachtig, haar kleurenpallet is oneindig (mijn waarheid is daar één facet van), ze is immaterieel en je moet geluk hebben om ze te zien. En het voornaamste: het is als een brug. Een brug tussen twee werelden met verschillende opvattingen misschien.