Tegenwoordig komt er heel wat op ons af. Om maar niet te zeggen, veel. Veel te veel. We krijgen veel te veel mails. We kunnen elke avond naar 3 netwerkevents gaan. Op facebook worden de mensen gebombardeerd met 100-den chatberichten. Van alle kanten wordt nieuws in onze oren gegoten en reclame gespuid. Om maar te zwijgen van de mogelijkheden die er zijn om ons geld uit te geven. Onze smartphone is, en het woord zegt het zelf, de slimste geworden. Want hij kan wel met die infostroom omgaan. Dat komt omdat dat toestel daarvoor ontwikkeld werd. Wij mensen zitten anders inéén. Het probleem is dat we door onze smartphone en facebook een nieuwe verslaving gaan ontwikkelen zijn. De FOMO of fear of missing out (angst er niet bij te horen eigenlijk). Een zielige verslaving, vorige week trouwens nog het onderwerp op radio 1 bij Hautekiet. Ons brein kan het multitask-niveau van de huidige infostroom niet aan. Veel mensen zijn dus, qua verwerken van info, ver boven hun stand aan het leven. Als al die info dan nog nuttig was…

Deze vorm van boven onze stand leven brengt heel wat stress voor veel mensen. Het toppunt is dat het daar niet bij stopt. En daar worden bedrijfsleiders de laatste tijd meer en meer mee geconfronteerd. De reclamewereld is er namelijk in geslaagd het en-en principe als normaal te laten gelden. Vooral ook de banken zijn daar sterk in. Deze roepen om het luidst: ‘Het krediet voor het nieuwe huis én een nieuwe auto ook, allemaal voor hetzelfde geld.’

Of-of heeft afgedaan, wat denken ze wel. Paardrijden of op vakantiegaan? ‘Neen, meneer. Het is paardrijden én op vakantie gaan’. Op skivakantie of naar de zon? ‘Neen, meneer. Gaan skiën én naar de zon.’ Een nieuwe caravan of dat communiefeest? ‘Of…wat denk jij wel, dat ik het niet kan betalen misschien?’ Sterk gewerkt van onze reclamemakers en marketeers, echt!

Alleen, ook dat brengt een hoop stress met zich mee. Naast de FOMO-stress dan. En die stress komt dan van al die kredieten. En eigen aan een krediet is dat dat afbetaald moet worden. Vandaar die stress. En dàn komt iets totaal onverwachts in the picture…

Het werk.

Het werk, waar die centen om die kredieten te betalen, moeten verdiend worden. En dan worden heel rare dingen gezegd een gevraagd. Dan gaat men een bepaald nettoloon vragen omdat dan de lening bij de bank wel kan doorgaan. Dan gaat men vertellen dat een bedrijfswagen geen verloning is omdat de belasting daarop, de netto cash dan weer doet zakken. Het netto dat juist alles kan betalen. Dan gaat men een vast contract vragen omdat krediet anders geweigerd wordt. Dan is men plots boos omdat de overuren verminderen als er minder werk is. Dan eist men opslag omdat het maar moet want de bank wacht niet. Dan moet verantwoord worden waarom het nettoloon zakt als mevrouw plots terug gaat werken en niet meer ‘te laste’ is.

Hoeveel mensen kijken eerst wat ze actueel verdienen en hoe, voor ze naar de bank stappen? Voor velen is dit geen logische redenering meer.

Mogen gaan werken verandert dan in moeten gaan werken. Rechten in plichten. En dat geeft een heel ander gevoel, is het niet?

Voor deze mensen wordt het bedrijf dan de oorzaak van extra stress. Niet de banken of de marketeers of de persoon zelf die de kredieten aanging. Neen, het is het bedrijf en de bedrijfsleider die niet meewil. Die het probleem niet begrijpt. En dat brengt dan weer nieuwe stress met zich mee. De stress van de relatie met de bedrijfsleider. De stress van mensen die met stress naar hun werk komen. Stress vanwege de hoge betalingslasten.

Waar ik woon bestaat een spreuk: ‘zaaien naar de zak’. Het zal wel uit de landbouw komen, waar je eenvoudig niet meer kunt zaaien op het veld dan de zaadjes die in je zaaizak zitten. Maar dat was vroeger.

Nu zijn er nieuwe spreuken. Nieuwerwetse bijna-slogans. Eén van die slogans is hier echter op zijn plaats. Deze luidt: Meer met minder.

Misschien moesten we dat eens proberen. Meer plezier met minder boven onze stand leven. Meer genieten van kleine dingen met minder betaallast. Meer doen samen met de vereniging en minder foto’s aan het zwembad in Fuerte Ventura op facebook. Meer beseffen waar het geld vandaan komt én hoe en minder stress hebben over het uitgeven ervan.

Meer of-of met minder en-en.

Het zou de sfeer in het bedrijfsleven enorm doen toenemen. Het zou de sfeer in het algemeen enorm doen toenemen. Het zou de levenskwaliteit van de meeste mensen doen stijgen.

Gisteren hoorde ik dat men in het China van voor onze jaartelling, een aantal wijsheden in zich droeg. Men wist in het oude China dat geduld en nederigheid veel problemen kon voorkomen. En zijn het nu net die twee dingen die bij ons een beetje met hoongelach ontvangen worden. ‘Neen, wij gaan meer en meer voor disruptieve innovatie.’ Je zult maar net voor een bedrijf werken dat niet meer meekan met de hedendaagse snelheid van verandering én redelijk wat kredieten lopen hebben…

Geduld en nederigheid. Het zijn oude wijsheden. Misschien moesten we daar een nieuwerwetse bijna-slogan van maken.

De meeste mensen die ik ken die het actueel zeer goed hebben op alle vlak, zijn lang geleden, klein begonnen met het of-of principe. Of de bedrijfswagen of de nieuwe schuur. Of wat meer werken of wat meer vrije tijd. Of investeren in de zaak of investeren in de familie. En-en kwam veel later. Na het geduld en na de nederigheid. Het toppunt wil dat al die mensen nog steeds geduld hebben én nog steeds nederig zijn.

Die oude Chinezen waren verdomme zo stom nog niet.