Toen ik onlangs in Venetië was, wandelde ik in een café binnen op Dorsoduro.   Het was niet ver van de Ponte dell’ academia.  Het café was echt gezellig volks.  Het etablissement paste niet echt in Venetië was m’n eerste indruk. Het zou beter gepast hebben ergens in een grote Italiaanse stad in de buurt van het station.  Het had ook niets historisch of iets weg van Florian of zo.  De mensen, veelal Italianen, kwamen er dus echt voor hun espresso of panini.   De muren hingen vol met posters van legendarische Italiaanse voetbalteams, sjaals en andere voetbalrelikwieën al dan niet gesigneerd door legendarische iconen van de calcio.  Toen m’n vrouw even naar het toilet was viel m’n oog op een brief.  Een brief ingekaderd en opgehangen aan de muur op ooghoogte als je neerzit.     

De brief, waarin de president van Inter Club Venezia Massimo Moratti  de eigenaar van het café bedankt, dateert van 5 maart 1997.  De president van de club ondertekent met Massimo Moratti.  Onder de brief hing een foto.  Ik wist niet of de foto en de brief gelinkt waren maar hij herinnerde me aan mijn eigen jeugd toen we jaarlijks op de foto moesten voor de clubkalender.  Ik had het altijd een iet of wat amateuristisch moment gevonden.  Voor velen echter een soort moment de gloire. Een amateuristisch moment de gloire van alle kleine wanna be voetbalgodjes meestal samen met enkele gemeentelijke prominenten.  Deze foto echter was opvallend.

 Hebt u de foto goed bekeken?  Is het u ook opgevallen  hoe weinig plaats de 19 voetballers innemen.  Het lijkt wel of ze, ergens in de jaren ’80, in een sardienenblik geduwd zijn geweest tussen de lokale prominenten.  Hilarisch toch.   Ik vermoed dat de 4 mannen links op de foto plaatselijke prominenten zijn.  Ze nemen echter bijna een derde van de foto in beslag.  Pas op, ik wil dit niet in die mensen hun schoenen schuiven, zeker niet omdat ik op dat moment één van de lekkerste cappuccino ’s ooit aan het drinken was.  Het kan ook de fotograaf z’n schuld geweest zijn of hij die de fotograaf betaalde. Het lijkt echter op een wel zeer amateuristisch moment de gloire.  Ik vraag mij dan altijd af: ‘hoe voelen die mensen zich als ze die foto terug zien?’

Het doet me denken aan heel wat mensen die hunkeren naar een moment de gloire.  Voorzitters van voetbalclubs bijvoorbeeld à la Baltazar Boma.  Het mag wat kosten om in de belangstelling te staan, niet? Misschien was Massimo Moratti wel zo iemand, de club droeg trouwens z’n naam(!).   Het doet me ook denken aan bepaalde bedrijfsleiders, directeurs of managers die, om het bij voetbaltermen te houden, de bal liever zelf in het doel koppen ipv hun mensen dat te laten doen.  En ik kan er inkomen als je net een zaak hebt opgestart en je haalt je eerste bestelling binnen dat je als zaakvoerder de adrenaline en euforie door je aders voelt gieren.  De dag echter dat je ervoor kiest om met mensen te gaan werken dan moet je ervoor zorgen dat ook die mensen nu en dan eens een bal kunnen binnenkoppen en niet alleen voorzetten mogen geven.  Iedereen heeft immers behoefte aan z’n moment de gloire.  Iedereen heeft deugd van zich succesvol te voelen.  Hoe klein of onbenullig dit succes in sommige mensen hun ogen ook mag zijn.

Er was eens een bedrijf.  Een familiebedrijf.  De zaakvoerder kende maar één ding.  Werken.  Werken was voor hem de enige bron van leven en ook de enige bron van geluk.  Dat geluk ervoer hij telkens toen hij een bestelling binnenhaalde.   Grote bestellingen.  De kleine orders mochten z’n verkopers zelf binnenkoppen.  De grotere deals echter die ze voor 90% zelf behartigd hadden moesten ze afstaan in de eindspurt.  Afstaan aan hun baas. Er waren redenen genoeg.  ‘Stel dat je de zaak nog verliest’ of ‘Ik ben de enige die weet met welke middelen ik finaal kan onderhandelen’ of ‘Ik ken die klant al van voor jij hier werkte, het was ooit zelfs m’n eerste klant.’   Ook de andere medewerkers moesten op deze manier werken.  Ze kregen nooit voldoende verantwoordelijkheid en bevoegdheden om hun werk voor de volle 100% af te werken.  De laatste 10% werd door de familie gedaan. 

Het zal u misschien verbazen maar er zijn heel wat mensen die gedijen in een dergelijke omgeving.  Deze mensen ontwikkelen een soort eigenschap die ervoor zorgt dat dergelijke organisaties nooit van niveau kan stijgen.  En waarom is dat?  Dat komt omdat deze mensen beseffen dat ze nooit de smaak van succes zullen kennen.  Waarom zouden ze zich daar dan voor inspannen?

Het is dan ook moeilijk, zowel zaakvoerders die jaren op deze manier werken, als medewerkers die een dergelijke cultuur gewoon zijn geweest, te gaan om turnen.  De zaakvoerder in kwestie zal altijd denken dat hij het nog beter had gekund, die bal binnen koppen.  En de medewerkers zijn zodanig gewend geen verantwoordelijkheid te nemen dat ze het op de duur niet meer willen of kunnen.

Het is een fenomeen dat in veel familiebedrijven voorvalt.  Zelfs tussen de familieleden zelf,  vooral tussen verschillende generaties.  ‘Kinderen van’ zullen dat zeker beamen.   Het is ook een fenomeen dat in veel bedrijven en organisaties voorvalt.  Dit is allemaal leuk en wel.   Voor bepaalde personen die hun job willen beschermen of carrière willen maken.  Voor de werking van de organisatie en de duurzaamheid van uw onderneming is dit echter een langzaam dichttrekkende strop.  Een strop die op den duur de zuurstof uit uw organisatie zal halen.

Dus, beste lezer, kijk nog eens goed naar de foto van de Italiaanse club.  Lach er nog eens goed mee en denk dan telkens als je mensen aanstuurt en er is een moment gekomen om de bal binnen te koppen dat je heel selectief omgaat met hoe en wie die bal erin kopt.  Succes is immers een voedingsbron voor motivatie die waarschijnlijk onuitputtelijk is.  Je kunt dit zien.  Succesvolle mensen vertellen dat ze kunnen blijven werken, dat ze eigenlijk geen zin hebben om ooit op pensioen te gaan. 

Probeer dus zo veel mogelijk mensen zich succesvol te laten voelen.  Het is gratis en een kleine moeite en het zal jou succesvol maken.  Succesvoller dan voorheen.

Zalige Kerst, prettige Feesten en een voorspoedig en vooral succesvol 2015 gewenst.