Zondag 14 oktober 2018. Verkiezingen. Ik was één van de vele lotelingen die aanwezig diende te zijn voor het tellen van de stemmen. En ik gebruik het woord loteling omdat dit een oud woord is. Een woord dat aangaf dat je pech had wanneer het verkeerde lotje bepaalde dat je als soldaat naar het slagveld moest. In feite zocht ik nog een ouder woord want zondagnamiddag 14 oktober 2018 heb ik doorgebracht in de middeleeuwen. Ik verklaar me nader:
Er zijn 4 tellers nodig per telbureau. Om zeker te zijn dat er voldoende opkomst is, worden 8 lotelingen opgeroepen. Volgens goesting, interesse, uur van aankomst en visie van de voorzitter worden dan de 4 tellers aangeduid. De 4 andere lotelingen worden dan ontheven van hun taak en mogen iets later terug huiswaarts. En dan denk je dat je kunt beginnen tellen. Maar neen, dan dagen plots nog een 4-tal mensen op. Mensen meestal met een t-shirt of pull aan in de kleuren van één of andere partij. De getuigen. Mensen die een partijkaart hebben en hun politiek engagement uiten in het controleren van onregelmatigheden die hun partij zou kunnen benadelen. Precies of we zitten in een zwart Afrikaans land waar de oppositie aan de krokodillen gevoerd worden. Als die mensen ingetekend hebben dan denk je dat het zover is, want je wilt snel tellen om snel nog een stuk van je zonnige namiddag te kunnen meepikken met je gezin. Alweer neen dus. We zijn dan met 13 mensen (8 lotelingen, 1 voorzitter en 4 getuigen) al een vol uur niets aan het doen. En dat in zowel de talrijke telbureaus voor de gemeenteraadsverkiezingen als deze van de provincieraads-verkiezingen. Dan valt plots, net als met de duiven de eerste kist binnen die dient geteld te worden. Vele ogen, ernaar uitziend terug thuis te zijn, zien dan hoe die doos net hun telbureau voorbij wordt gerold en bij de buren neergepoot wordt. Nog ongeveer een half uur later is elk telbureau beginnen tellen.
En dan komt het tweede middeleeuws verschot. Turven noemt dat tweede middeleeuws verschot. Dat is per stem een streepje zetten bij de persoon in kwestie. Een streepje per stem. 4 streepjes naast elkaar en het vijfde er diagonaal over. 4 blokjes van 5 streepjes is 20 en je mag turven in het blokje van 20 tot 40 waarna het blokje van 40 tot 60 komt enz.

Is dit principe een beetje duidelijk? Is dit principe een beetje duidelijk nu we 2018 zijn en Elon Musk juist een raket gebouwd heeft die zichzelf terug aan de grond zet, Google ons straks een zelfrijdende auto belooft, onbemande drones Afghaanse scholen bombarderen, mensen elektronische sigaretten roken (en nog geloven dat ze cool zijn ook) en artificiële intelligentie niet voor de deur staat maar al diep in onze achtertuin. Als ik verdorie op een bedrijf kom en ik durf het woord excel uitspreken word ik nu al 9 op de 10 keer uitgelachen. En dit allemaal 23 jaar nadat Deep Blue schaakte tegen Kasparov.
Om dan met duizenden mensen op een zonnige zondagnamiddag in oktober verplicht te gaan turven.
Nu, ik ben iemand die graag problemen analyseert en daarbij oplossingen probeert te bedenken. Dus kwam ik al snel met een voorstel om dit middeleeuws spektakel terug te duwen in de handen waar het hoorde. ‘Wel beste getuigen, die hier over mijn schouder staan mee te kijken alsof ik een politiek geëngageerde saboteur ben, waarom beginnen jullie niet zelf te turven, dan kunnen wij argeloze burgers en druk bezette mensen tijdens de week, gewoon terug naar huis.’ Potverdorie, ik zag aan de blikken dat dit niet één brug te ver was maar direct een volledige tunnel onder het kanaal. ‘Ach neen was het commentaar, we kunnen elkaar toch niet vertrouwen, wat denk jij wel!’ was het antwoord. ‘Laat die politiekers dan zelf tellen. Het is hun job en ze moeten andere mensen niet opzadelen met direct aan hen gelinkte klotejobkes de zondagmiddag’, repliceerde ik. En nu werd ik helemaal bekeken als een gek. Met een monkellachje: ‘ Jij begrijpt waarschijnlijk niet dat ze dan extra streepjes zouden turven op hun eigen naam.’ ‘Ze zouden dus liegen en bedriegen, bedoel je?’ vroeg ik nog. En toen was het kot helemaal te klein. De helft van de getuigen lachend in koor: ‘Natuurlijk, wat dacht je.’ De andere helft getuigen was al weggelopen.
Mij analyse was als volgt: Wij burgers kunnen onze volksvertegenwoordigers niet vertrouwen in het uitvoeren van een eenvoudige middeleeuwse taak als turven. Hoe kunnen we ze dan… nee, nee ik mag niet. Dit gaat hier niet over politiek.
Het gaat over de snelheid van vertrouwen en de kost van wantrouwen. Technisch zou ik de zondagmorgen wanneer ik mijn boterkoekje eet samen met mijn gezin, mijn stem willen uitbrengen op mijn smartphone terwijl ik nog een bakje koffie neem. Dit is technisch mogelijk en tegen dat de stembureaus sluiten zijn ook de winnaars en verliezers gekend. Dat zondag avond laat geroep in al die cafés, feestzalen en partijbureaus zou dan ook meteen opgelost zijn. Dan hoeven Martine Tanghe en Ivan De Vadder de zondag geen overuren te doen tot 23u. Maar dat gaat niet gebeuren want dan heb je die Russische hackers die de boel kunnen saboteren en zorgen dat Trump zelfs in Oosterzele burgemeester wordt. Alweer al dat wantrouwen die de snelheid vertraagt.
Mocht Stephen Covey moeten gaan turven hij zou zijn eigen boek opeten. En om Stephen Covey en jezelf een indigestie te besparen is het dus heel belangrijk integer te zijn en je te omringen met andere integere mensen. Zeker in het bedrijfsleven want dat is de enige plaats waar geld wordt gemaakt. Datzelfde geld dat dan weer in kringen van wantrouwen en traagheid wordt weggesmeten.
Ik vermoed dat jullie aan mijn schrijfstijl wel voelen dat mijn zondagse uitstap naar de middeleeuwen me écht niet bevallen is. Dat komt hoofdzakelijk omdat ik een dag dat ik niet bijleer een verloren dag vind en ook omdat ik omringd werd door mensen die van hun collega zeggen dat ze niet correct zouden turven. Moedwillig dan nog wel.
Wanneer je snel wilt gaan, beste vrienden, weet dan dat vertrouwen brandstof is. Als er vertrouwen is gaat ook de tijd snel, zelfs die van de zonnige zondagmiddagen in oktober.
Wil je meer weten over werken met integere mensen, lees dan ‘de olifant in de kamer.’