Wat doet een blogschrijver met Nieuwjaar? Ik vertelde al dat ik niet echt ‘het bloggen’ volg en dus de basis principes er niet echt van ken. Wat ik wel weet is dat het me al een weekje geweest is deze eerste week van het nieuwe jaar.En ik ga echt proberen niet politiek of religieus te worden maar, zoals altijd, mijn waarheid te schetsen met de bedoeling dat we met z’n allen even kunnen stil staan bij bepaalde dingen.

Ten eerste, en dit zal gigantisch raar klinken, wil ik de vermoorde cartoonisten van Charlie Hebdo bedanken. Ze zijn inderdaad de martelaren dood gestorven.

‘Huh, wat bedoel je Sam?’ Ik verklaar me nader: De dag na het spijtige bloedvergieten was ik ‘aangenaam’ verrast.

Voor het eerst in jaaaaren had ik nog eens een krant voor me liggen waarvan de voorpagina relevant was. De voorpagina van de krant van die dag bracht nieuws. Echt voorpagina nieuws en niet Jejoen Bontinck die voor de zoveelste keer een scheet gelaten heeft, of één of ander foto van een voetbal-WAG die haar vriend voetballer in de steek liet, of Jean-Marie Pfaff die een nieuwe sponsor in z’n kraag liet naaien. Al jaren erger ik me rot aan het ‘Dag allemaal’ gehalte van de meeste van onze kranten. Journalistiek in functie van het publiek die alleen maar betaalt voor brood en spelen. Of…

De mannen van Charlie Hebdo zijn er zelfs na hun dood in geslaagd goede journalistiek te brengen. Ik hoop dat hun martelarendood niet voor niets is geweest en ik me volgende week niet opnieuw moet beginnen ergeren. Het zou een postume slag in die mannen hun gezicht zijn. Deze keer niet toegebracht door één of andere extremist maar door hun eigen collega’s.

Het is tijd dat we ons allemaal gaan bezinnen. En dit in functie van onze toekomst samen.

Ten tweede, speel ik niet graag met de kaarten. Mijn vrouw doet dit zielsgraag. Om die reden gebeurde het dat er tussen Kerst en Nieuw bij mij thuis gekaart werd terwijl ik in m’n bureau bezig was. Het eerste wat me opviel was dat hoe verder ‘de boom’ (het was manillen) vorderde hoe heftiger de commentaren werden tegen elkaar, hoe meer een beetje vals spelen weggewimpeld werd als een vergissingetje en op het einde er zelfs iemand geaffronteerd was. Ik was tegen het einde van het kaarten TV gaan kijken en had tot 2 maal toe het geluid moeten verhogen omdat ik niet meer hoorde wat er verteld werd. Het verbaasde me. Een kaartspel. SPEL. Een spel dat zoveel commotie kon veroorzaken dat er betrekkelijk extreem gecommuniceerd werd. Gelukkig werd dit achteraf weggespoeld met een paar Orvals en konden we allen vredig op weg naar het nieuwe jaar. Hebt u trouwens al ooit gezien hoe zo’n puntenblad opgesteld is bij het kaarten? Het eerste wat op dat blad komt is een grote W streep grote Z. In het West-Vlaams is dit Wundre streep Zundre. Ofte Wij tegen Hen. Wij tegen Hen! Een spel noemt men dat.

Julius Caesar was daar ook al een voorstander van. Hij ontwikkelde zowat het verdeel en heers spel. En de geschiedenis wijst uit wat dit al allemaal bracht en ons nog steeds brengt. Kijk maar naar Parijs deze week.

In het bedrijf dat ik leid, druk ik de mensen waar ik mee samenwerk dagelijks op het hart dat we allen collega’s zijn. De mensen van de verschillende diensten, de mensen met verschillende functies, de mensen die in de spits spelen en de mensen die minder in the picture komen. Ik vertel hen dagelijks dat we enkel kunnen scoren als we dit samen doen. Ook vertel ik hen dat ik niet geloof in concurrentie en het teveel aan energie dat verloren gaat in het bevechten van deze concurrent. Het zijn collega’s, die toevallig voor een ander bedrijf en/of merk werken. Ik vertel hen ook dat de markt groot genoeg is, dat er genoeg klanten zijn. Wat vertel ik hen nog? Dat het verboden is je collega-concurrent z’n product of manier van werken af te breken. Elke dag druk ik dit mijn mensen op het hart. Elke dag. En moeten jullie eens iets weten? De winstmarge dat het bedrijf maakt ligt boven de markt norm. En dat komt enkel en alleen omdat wij geen energie verspillen in het willen winnen tegen iets of iemand.

Dat komt omdat wij uitgaan enkel en alleen van onze eigen visie en sterkte én we dit alles willen doen ten gunste van onze klant. En moeten jullie nog eens iets weten? De klanten voelen dit. De klanten voelen zich daar het best bij en bestellen dan ook bij ons. Waarom? Omwille van mijn mensen en de positieve boodschap die die mensen brengen. Waarom? Omdat we allemaal mensen zijn onder elkaar en voor elkaar. Waarom? Omdat de klant voelt dat we het voor hen doen. VOOR hen en niet TEGEN de collega-concurrent. Er is geen W streep Z. Het is iets wat ooit uitgevonden werd. Het is iets wat wordt in stand gehouden omwille van het principe TEGEN iets te willen zijn en niet VOOR iets. Nog een basis principe dat ik niet echt begrijp.

Kijk maar naar de cartoon hieronder. Vandaag gevonden in de krant (Nieuwsblad 10/01/15). Hij dateert van de 19e eeuw. Toen al gaven beleidsvoerders (hier de lokale politiek) elkaar de schuld (zie het vingertje wijzen naar de ander). Toen al was het W streep Z. Al heeft het de politieker in kwestie niet geholpen want hij verloor de volgende verkiezingen.

Ik wens jullie dan ook een prachtig 2015! Ik hoop te mogen veronderstellen dat het een fantastisch jaar wordt gezien we in de eerste week de kans al hebben gekregen enorm veel te leren. Als dat geen superstart is.

Bedankt mannen en vrouwen van Charlie Hebdo, het ga jullie goed.